بیماری که تشخیص آن دشوار است

بیماری که تشخیص آن دشوار است

در قسمت اول این مطلب با عنوان " پارکینسون، زلزله‌ای در بدن"، درباره ی عوامل موثر در بروز این بیماری و علائم و نشانه های آن برای شما صحبت کردیم. حال راه های تشخیص و درمان آن را می گوییم.

یک آزمایش مشخص به تنهایی برای تشخیص پارکینسون وجود ندارد. تشخیص پارکینسون در مراحل اولیه بسیار دشوار است. بعضی از علائم بیماری با فرآیند طبیعی کهولت سن اشتباه گرفته می‌شوند، مانند علائمی چون لرزش دست ها، اختلال در نوشتن و تغییر در قدم برداشتن.

یکی از روش‌های تشخیصی، آزمون ژنتیک است. آزمون ژنتیکی، امکان مشاوره ژنتیک را برای والدین فراهم می‌کند و آنها می‌توانند متوجه شوند که آیا حامل ژن جهش یافته هستند یا نه و چقدر احتمال دارد که آن را به فرزند خود انتقال دهند.

روش‌های تصویربرداری مغزی مانند SPECT و PET می‌توانند ما را در تشخیص این بیماری یاری دهند.

افراد مبتلا به پارکینسون دچار اختلال در سیستم بویایی می‌شوند، بنابراین در بعضی موارد می‌توان با تست بویایی پارکینسون را تشخیص داد.

سیستم اتونوم در بدن مامور تنظیم فعالیت‌هایی چون فعالیت قلب، تنفس و گوارش است. علاوه بر آن در ترشح بزاق، گشاد شدن مردمک‌ها، ترشح ادرار و ... نیز موثر است. آزمون سیستم اتونوم معمولا شامل ارزیابی تنفس، ضربان قلب، رفلکس‌ها و پاسخ به تغییرات دما می‌شود. نتایج غیرطبیعی در این آزمون می‌تواند ما را به سمت پارکینسون هدایت کند.

زندگی با پارکینسون

انکار بیماری، عصبانیت و دوری از فعالیت‌های اجتماعی ممکن است در مبتلایان به پارکینسون دیده شود. غیرطبیعی نیست که این افراد از مراجعه به پزشک امتناع کنند، یا داروهایشان را مصرف نکنند.

تبدیل شدن از یک فرد طبیعی و مستقل به یک بیمار با بیماری پیشرونده و مزمن برای بیماران قابل قبول نیست و به همین دلیل بسیاری از افراد، بیماری خود را انکار می‌کنند.

مساله وقتی وخیم‌تر می‌شود که بیمار متوجه شود بیماری وی به طور کامل درمان نمی‌گردد و از علائم بیماری خلاص نمی‌شود. در این حالت بهترین راه، کنار آمدن با بیماری است.

بهتر است این افراد شغل‌هایی را انتخاب کنند که بیشتر کار را بتوان در منزل انجام داد، یا از شغل‌های پاره‌وقت استفاده کنند.

همچنین این افراد باید به طور مداوم توسط پزشک ویزیت شوند. عضویت در گروه‌‌های حامی بیماران مبتلا به پارکینسون از نظر روحی و روانی کمک شایانی به این افراد می‌نماید.
راه‌هایی برای بهبود علا‌ئم بیماری
لوودوپا

هر چند بیماری پارکینسون درمان ندارد، اما مصرف بعضی از داروها یا بعضی روش‌های جراحی، وضعیت زندگی شخص را بهبود می‌بخشد.

لوودوپا شاخص‌ترین دارویی است که مورد استفاده قرار می‌‌گیرد. این دارو در مغز به دوپامین تبدیل می‌شود.

سگلین، یک مهارکننده آنزیم مونوآمین اکسیداز B است. مهار این آنزیم موجب جلوگیری از شکسته شدن دوپامین شده و نیمه عمر آن را در مغز افزایش می‌دهد.

داروهای آنتی کولینرژیک نیز موجب کاهش علائمی چون لرزش و آبریزش از دهان می‌شوند.

در مواردی که بیماری بسیار شدید باشد، یا این که عوارض داروها برای فرد غیرقابل تحمل باشد، از درمان‌های جراحی استفاده می‌شود.

در پالیدوتومی قسمتی از مغز که شامل سلو‌ل‌های کنترل‌کننده حرکات هستند تخریب می‌شود و موجب کاهش 70 تا 90 درصدی در حرکات غیرارادی فرد می‌شود.

تحریک عمیق مغز‌ (DBS) روشی است که در آن یک الکترود فلزی کوچک در مغز کار گذاشته می‌شود. این الکترود به یک ژنراتور کوچک که زیر پوست سینه ی فرد قرار می‌گیرد متصل است و از طریق ژنراتور، پالس‌هایی به مغز فرد فرستاده می‌شود. این روش در کنترل عوارض دارو بسیار موثر است.

هر کدام از این داروها و روش‌های جراحی، عوارض جانبی خاص خود را دارند و باید روشی انتخاب شود که بهترین فایده را برای بیمار داشته باشد.