زبان پارسی را پاس بداریم

زبان پارسی را پاس بداریم

به دلیل تجاوز اعراب به ایران  و به کارگیری زبان عربی درایران ، شوربختانه سالیان سال است کلمه های عربی وارد زبان پارسی شده است و گویش درست زبان پارسی به  دست فراموشی سپرده شده است . در زبان عربی چهارواژه ی: (پ ، گ ، ژ ، چ ) وجود ندارد. آن‌ها به جای این ۴ چهار واژه، از  : (ف - ک – ز – ج) بهره می‌گیرند. و اما: چون عرب‌ها نمی‌توانند «پ» را بر زبان رانند، بنابراین ما ایرانی‌ها، به کتاب ادبیات پارسی می گوییم : کتاب ادبیات فارسی به پیل می‌گوییم: فیل   به پلپل می‌گوییم: فلفل   به پهلویات باباطاهر می‌گوییم: فهلویات باباطاهر   به سپیدرود می‌گوییم: سفیدرود   به سپاهان می‌گوییم: اصفهان   به پردیس می‌گوییم: فردوس   به پلاتون می‌گوییم: افلاطون   به تهماسپ می‌گوییم: تهماسب   به پارس می‌گوییم: فارس   به پساوند می‌گوییم: بساوند   به پارسی می‌گوییم: فارسی!   به پادافره می‌گوییم: مجازات،مکافات، تعزیر، جزا، تنبیه...   به پاداش هم می‌گوییم: جایزه   چون عرب‌ها نمی‌توانند «گ» را برزبان بیاورند، بنابراین ما ایرانی‌ها،   به گرگانی می‌گوییم: جرجانی   به بزرگمهر می‌گوییم: بوذرجمهر   به لشگری می‌گوییم: لشکری   به گرچک می‌گوییم: قرجک   به گاسپین می‌گوییم: قزوین!   به پاسارگاد هم می‌گوییم: تخت سلیمان‌نبی! چون عرب‌ها نمی‌توانند «چ» را برزبان بیاورند، ما ایرانی‌ها،   به چمکران می‌گوییم: جمکران   به چاچ‌رود می‌گوییم: جاجرود   به چزاندن می‌گوییم: جزاندن چون عرب‌ها نمی‌توانند «ژ» را بیان کنند، ما ایرانی‌ها به دژ می‌گوییم: سد دز به کژ می‌گوییم: :کج   به مژ می‌گوییم: : مج   به کژآئین می‌گوییم: کج‌آئین   به کژدُم می‌گوییم : کج دم یا عقرب!   به لاژورد می‌گوییم: لاجورد فردوسی فرماید:   به پیمان که در شهر هاماوران سپهبد دهد ساو و باژ گران   اما مابه باژ می‌گوییم: باج فردوسی فرماید: پیاده شد از اسپ و ژوپین به دست همی رفت شیدا به کردار مست اما ما به اسپ می‌گوییم: اسب   به ژوپین می‌گوییم: زوبین و چون در زبان پارسی واژه‌هائی مانند چرکابه، پس‌آب، گنداب... نداریم، نام این چیزها را گذاشته‌ایم فاضل‌آب، چون مردمی سخندان هستیم و از نوادگان فردوسی، به ویرانه می‌گوییم : خرابه   به ابریشم می‌گوییم: حریر   به یاران می‌گوییم : صحابه!   به ناشتا وچاشت بامدادی می‌گوییم : صبحانه یا سحری!   به چاشت شامگاهی می‌گوییم: عصرانه یا افطار!   به خوراک و خورش می‌گوییم: غذا و اغذیه و تغذیه ومغذی !   به آرامگاه می‌گوییم: مقبره   به گور می‌گوییم: قبر   به برادر می‌گوییم: اخوی   به پدر می‌گوییم: ابوی و اکنون نمی‌دانیم برای این که بتوانیم زبان شیرین پارسی را دوباره بیاموزیم و بکار بندیم، باید از کجا آغاز کنیم؟! هنر نزد ایرانیان است و بس! از جمله هنر سخن گفتن! شاعر هم گفته است: تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد!  بنابراین،چون ما ایرانیان در زبان پارسی واژه‌ی گرمابه نداریم به آن می‌گوئیم: حمام! چون در پارسی واژه‌های خجسته، فرخ و شادباش نداریم به جای «زاد روزت خجسته باد» می‌گوئیم: «تولدت مبارک» . به خجسته می گوئیم : میمون اگر دانش و «فضل» بیشتری بکار بندیم می‌گوییم: تولدت میمون و مبارک!!!   چون نمی‌توانیم بگوییم: «دوستانه» می گوئیم با حسن نیت!   چون نمی‌توانیم بگوییم «دشمنانه» می گوییم خصمانه یا با سوء نیت چون نمی‌توانیم بگوئیم  امیدوارم، می‌گوئیم : ان‌شاءالله   چون نمی‌توانیم بگوئیم آفرین، می‌گوئیم : بارک‌الله   چون نمی‌توانیم بگوئیم به نام و یاری ایزد،می‌گوییم: ماشاءالله   و چون نمی‌توانیم بگوئیم نادارها، بی‌چیزان، تنُک‌‌‌مایه‌گان، می‌گوئیم: مستضعفان، فقرا، مساکین! به خانه می‌گوییم: مسکن و به داروی درد می‌گوییم: مسکن اما ،اگر در نوشته‌ای به چنین جمله‌ای برسیم میگوییم :  مسکن خیلی گران است و نمی‌دانیم آیا  «دارو» گران است یا «خانه»؟   به «آرامش » می‌گوییم تسکین، سکون   به شهر هم می‌گوییم مدینه تا «قافیه» تنگ نیاید! ما ایرانیان، چون زبان نیاکانی خود را دوست داریم:   به جای درازا می گوییم: طول   به جای پهنا می‌گوییم: عرض   به ژرفا می‌گوییم: عمق   به بلندا می‌گوییم: ارتفاع   به سرنوشت می‌گوییم: تقدیر   به سرگذشت می‌گوییم: تاریخ   به خانه و سرای می‌گوییم : منزل و مأوا و مسکن   به ایرانیان کهن می گوییم: پارس به عوعوی سگان هم می گوییم: پارس! به پارس‌ها می‌گوییم: عجم!