؟؟؟؟؟

سی و یکم ژانویه ؛ روزی سرد بود که تصمیم جدی اش را گرفت. تمام روز در سکوت روی تخت دراز کشیده بود و فکر میکرد.حتی وقتی مرد آمد و کنارش دراز کشید ؛ داشت توی ذهنش چمدانش را می بست و وسایل دوست داشتنی اش را از لابه لای کوه آشفته ای از خرت و پرتها جمع میکرد. فکر کرده بود ؛ صبح ِزود از ماهی جدید برایش روز مناسبی است.شبیه یک شروع تازه. شب هم موقع خوابیدن ؛ مرد را با حرارتی مثل شبهای اول ِبا هم بودنشان به آغوش کشید و باز هم فکر کرد. مرد چیزی نفهمید ؛ یا چیزی نگفت ؛ دو دقیقه بعد هم خواب بود. صبح ِابری و گرفته ای بود که

خودش ر� � با چمدانی در دست ؛ شال حریر گره زده ای بر گردن و عینک ِبزرگ آفتابی در ایستگاه اتوبوس یافت. درواقع خودش را در شیشه ی رفلکس ِساختمانی نزدیک ایستگاه دیده بود. حس غریبی بعد از دیدن خودش داشت : تنهایی , ترس و یک حس تقلبی بودن. کپی مسخره ای از قهرمان فیلمها و داستانهایی که دیده بود و خوانده بود. زنی که بعد از فهمیدن ِخیانت ِمردش ؛ وسایلش را جمع می کند و به جایی میرود...اما کجا ؟؟ تصویر برایش خیلی تکراری بود.در هیچکدام نمی دانست و یا یادش نمی آمد که زن ها بعد از جمع کردن ِچمدان و احیانن سوار اتوبوس ؛ قطار ؛ ماشین شخصی یا هواپیما شدنشان ؛ دقیقن به کجا م ی روند...به یک هتل ؟؟ پیش یک دوست قدیمی ؟؟ خانه ی پدری ؟؟ ... تصویری کلیشه ای ... خب بعدش چه؟؟ این چیزی بود که در سی و یکمین روز ِماهی که گذشته بود بهش فکر نکرده بود : "به کجا برود؟ " روی صندلی ایستگاه نشسته و چمدانش را بین پاهایش نگه داشته بود. از کیف دستی ؛ تقویم جیبی اش را درآورد.ماه ِبعد بیست و هشت روزه بود. *** مرد هنوز در خواب بود که زن بیدار شده ؛ اولین قهوه ی صبحش را نوشیده و سیگاری آتش زده بود. از پنجره ی آشپزخانه بیرون را نگاه میکرد. دوست داشت بیشتر فکر کند.اصلن از آن حس ِلعنتی ِتقلبی ِگرگ و میش ِدم ِصبح خوشش نیامده بود